It’s raining cats and dogs
Als je vaak met je honden onderweg bent en in een toeristisch gebied woont, komen er veel hondenliefhebbers op je pad die een praatje maken. En soms vertellen ze je dan de mooiste verhalen over hun eigen huisdieren. Zulke mensen komen op je pad, maar honden kunnen ook zomaar op je pad komen. Ze kunnen zomaar uit de lucht vallen….
Een ouder echtpaar zit op een bankje aan de baai. Ze wenken me. Zijn het Samojeden die ik heb? Jazeker! Ze hebben zelf een Husky gehad. Heel vroeger, toen het ras nog bijna niet bekend was in Nederland. Op een dag voor de kerst werd er een krat bij hun bezorgd, van een tante die in Alaska woonde. Ze wisten wel dat er iets naar hun toe was gestuurd als kerstcadeau, maar dat dat ‘iets’ bestond uit een Huskypup, daar hadden ze geen idee van… Op het krat stond de afzender, en daarbij: “With Love.” Eén van hun kinderen, die net lezen kon, las het opschrift: “Witlof?...Waarom staat er witlof op?...Heet hij zo?” En vanaf dat moment ging de Husky als Witlof door het leven. Helaas hadden de mensen hem niet lang kunnen houden. Het was natuurlijk een Husky uit pure werklijnen, die kan je niet zomaar een gezapig leventje in Nederland geven. Uiteindelijk is Witlof naar een kennis verhuisd, die veel verstand van honden had en op de hoogte was van het bijzondere gedrag van poolhonden. Maar altijd als deze mensen poolhonden zien moeten ze nog even aan Witlof denken.
Op een mooie zomerochtend loop ik over het fietspad richting jeugdherberg als ik bij de jeugdherberg op het fietspad een man zie staan. Een wat oudere man met een lange witte baard, in een wijde, witte broek en een wit shirt. Ik denk bij mezelf dat als God bestaat, hij er tegenwoordig vast zo uit moet zien. De man loopt op me af en kijkt naar de honden. In het Engels vraagt hij of hij ze mag aaien. Dat mag. Hij vertelt dat hij zelf thuis ook een Samojeed heeft, maar omdat hij een paar maanden op reis is, deze voorlopig helaas missen moet. De man komt van Hawaï. Hij reisde eerder door Amerika, in een camper. Toen hij met de camper ver buiten de bebouwde kom stond, kwam er op een ochtend zomaar een Samojeed uit het bos. Ze liet zich aanhalen, zat een tijdje bij hem en vertrok weer via hetzelfde pad als ze gekomen was. Een aantal ochtenden herhaalde dit zich. Omdat er behalve de kleine, lege camping niets anders in de buurt was, ging de man naar het dichtstbijzijnde gehucht en vroeg daar rond of iemand de hond kende, of ooit eerder gezien had. Niemand kon hem vertellen waar de Samojeed vandaan kwam.
De laatste ochtend zette hij de deur van zijn camper open. De hond was nooit in de camper geweest. Hij vertelde haar dat hij weer verder moest. Als ze mee wou mocht dat en hij wees op de deur. De hond stapte de auto in alsof ze daar hoorde. Samen reisden ze verder. Angel heeft hij haar genoemd, omdat het leek of ze uit de lucht was komen vallen.
Morgen vertrekt hij weer van het eiland. Hij neemt met moeite afscheid van mijn honden en heeft de tranen in zijn ogen. Hij denkt erover zijn reis in te korten, hij mist zijn Angel teveel.
Zomaar twee ontmoetingen met mensen die zich met je verbonden voelen door hun liefde voor poolhonden. Soms plan je honden in je leven. Soms komen ze zomaar op je pad…en soms vallen ze uit de lucht. Soms letterlijk, en soms figuurlijk. Maar of je nu een geplande hond hebt, of een onverwachte, het geeft altijd mooie verhalen.
Afscheid en een nieuw begin
27 OKTOBER 2013
Met haar oogjes met de blauwe waas kijkt ze ons indringend aan. Mee wil ze. Zo zwak en zo ziek, onze bijna 14 jaar oude Galynn, maar nu ze de auto voor de garage ziet staan en blijkbaar door heeft dat we met de andere honden een eindje gaan rijden laat ze duidelijk zien dat een ritje zonder haar geen optie is. Voorzichtig tilt mijn man haar tussen de andere honden in op de achterbank. Als we verderop in het bos even gaan lopen laten we haar wel even in de auto liggen. Wandelen lukt niet meer, maar mee in de auto…ze is er altijd zo gek op geweest. Na 13,5 jaar samengeleefd te hebben kennen we haar zo goed, thuis laten is nu geen optie. We weten beiden dat dit haar laatste autorit kan zijn. Komende week zullen we waarschijnlijk die hele moeilijke vraag aan de dierenarts moeten stellen…
We rijden naar het bos, laten haar in de auto en maken met de andere honden een wandeling. Het is nu al vreemd, de witte roedel zonder het zwarte tegenwicht. Na de wandeling rijden we rustig weer naar huis. Galynn zit nog een beetje om zich heen te kijken. Geen idee wat ze nog ziet, maar wat heeft ze een kilometers en uren voor het raam zitten kijken en genieten tijdens autoritten en vakanties.
Als we bijna thuis zijn en over de haven rijden staat er een prachtige regenboog. Ik denk aan de tekst van “The Rainbowbridge”, een troostende tekst over honden die overleden zijn, waar ik eigenlijk helemaal niks mee heb. Ik vind het met recht een dooddoener… Stel dat Galynn nu overlijdt, zou ik dan die tekst nog mooi moeten gaan vinden?
Nog geen minuut later zijn we thuis. Ik stap uit en zal de honden uit de auto laten. Tussen de samojeden in ligt Galynn met haar kopje op haar voorpoot. Ik roep haar, maar krijg geen reactie, ook niet als ik haar voorzichtig aai…Ze is nog zo warm, maar haar ogen maken alles duidelijk.
Een uur later ligt ze begraven onder de esdoorn, naast onze eerste samojeed. De roedel zal nooit meer hetzelfde zijn…
18 APRIL 2014
Met haar donkerbruine oogjes kijkt ze me onderzoekend aan. Zo warm uit haar slaap opgepakt en in mijn armen gelegd door haar fokker. Ze kijkt, snuffelt aan mijn adem en duwt haar snuitje tegen mijn mond aan. Nog te slaperig om echt wakker te worden, maar te nieuwsgierig om geen kennis te maken. Rustig aan maar meisje, er liggen als alles goed gaat nog heel veel mooie jaren voor ons om elkaar te leren kennen.
Twee dagen later ontmoeten we elkaar opnieuw en maakt de kleine Mette ook kennis met de witte roedel. Na de koffie en de lunch maken we nog wat foto’s en mag ze nog even met haar broertje spelen, die de volgende dag bij vrienden van ons zal gaan wonen. Dan stappen we in de auto.
De eerst kilometers piept ze nog een beetje, daarna nestelt ze zich op het middenconsole, de plek die Binne als pup ook uitgekozen had en gaat lekker slapen. Een paar weken later is de auto één van de leukste dingen die er is in haar hondenleventje.
Onze volgende reis zullen we 4 samojeden en een IJslands hondje in de auto hebben. De roedel is veranderd. Maar Galynn? Die zal in gedachte altijd met ons mee reizen…
Het grote speur- en schoonmaakspel
Toen we zagen dat er een nieuw dierenprogramma op televisie kwam waren we natuurlijk nieuwsgierig. Gepresenteerd door een dierenarts, dat kon interessant zijn. In werkelijkheid bleek het een aaneenschakeling van reclame en gesponsorde onderdelen, niet de moeite waard om te kijken. Bij elk dier wat gepresenteerd wordt is een voerspelletje, uiteraard verkrijgbaar bij de sponsor, de oplossing tegen verveling en probleemgedrag. De enige die het programma wel waarderen kan is Binne. Omdat Binne dierenprogramma’s, met hoeveel sponsoring dan ook, geweldig vindt, kijken wij verplicht mee.
Dat Binne meer in zich opneemt dan wij dachten bleek vandaag. Binne staat met haar neus voor de onderste planken van de open hoekkast van de keuken. Ik ken deze pose, het betekent dat er ergens in de kast iets eetbaars ligt. Toen ik wat kleine brokjes strooide voor de honden toen ik even weg moest, (want wij doen al jaren hele goedkope zoek-spelletjes), is er waarschijnlijk een brokje in de kast terecht gekomen en Binne is nu op zoek. Om te voorkomen dat alle attributen uit de kast op de grond belanden help ik mee. Voorzichtig trek ik één voor één de spulletjes aan de kant en samen kijken we erachter. “Hier?... Nee!... Hier dan... Ook niet!” En zo gaan we de drie plankjes af. Geen brokje te zien. Nou kan ik het opgeven, maar ik weet zeker dat Binne dat niet doet. Ze zal nu mopperend de aftocht blazen, maar morgenochtend als ik onder de douche sta zelfstandig verder zoeken met alle gevolgen van dien. Dan maar grondiger te werk. Ik pak er maar gelijk een sopdoek bij.
Nu halen we alles één voor één van de plank. Sopje over het object, sopje over de plank. Binne blijft belangstellend toekijken. De planken zijn bijna leeg en nog geen brokje gevonden. Het enige wat nog in de kast staat is de stapel kookboeken. Voorzichtig trek ik ze van hun plaats en tadááá... daar is Binnes beloning; een piepklein brokje heeft zich daar verstopt. Gelukkig verlaat ze de keuken terwijl ik nog even doorpoets.
’s Avonds vertel ik het verhaal aan mijn man. Dat had ik beter niet kunnen doen. Hij heeft al aangekondigd op alle plekken die een sopje kunnen gebruiken (en dat zijn er veel), brokjes te verstoppen. Het grote zoek- en schoonmaakspel is begonnen. En Binne is mijn personal trainer. Tenslotte heeft ze geleerd dat alle zoogdieren zoekspelletjes nodig hebben... ook tweebeners!
Therapie
“De pieper is gegaan”, meld ik mijn man, die net terugkomt van een wandeling met de honden. “Zwemmer vermist”. Dat is de derde al vandaag. Mijn man is commissielid van de KNRM, de reddingmaatschappij, en sinds kort valt de strandwacht daar ook onder. Hij hoeft niet mee met reddingen, maar moet vanaf de wal een oogje in het zeil houden, dingen regelen en overleg plegen met de mannen en vrouwen. Even later gaat de pieper opnieuw. Nog meer boten en een helikopter worden ingezet om te zoeken. Mijn man zoekt contact met met het station. De zwemmer is gevonden, maar wordt nog gereanimeerd.
“Ik moet weg, welke hond zal ik mee nemen? Of zal ik er maar twee mee nemen? Er zijn veel mensen nu.” Een vreemde vraag als je ergens naar toe moet waar een crisissituatie is? In ons geval niet. De ervaring leert dat de honden veel goeds kunnen betekenen in dergelijke gevallen. Allemaal stoere meiden, jongens en mannen die hun best doen om mensen te redden. Soms lukt dat niet, of maak je op één dag zoveel mee dat het even teveel wordt. Praten helpt, maar praten gaat een stuk gemakkelijker als je ondertussen een hond aait. Rustig in die vacht kroelen en het stressniveau gaat omlaag…
We overleggen snel. Twee honden, ja dat is beter. Welke? Nuka gaat eigenlijk altijd mee naar de KNRM, ook als er niet iets ernstigs aan de hand is. Zij is gewoon de hond van mijn man, hij kan er alles mee, ik een stuk minder. In dit geval misschien niet de beste keuze omdat ze nukkig kan zijn bij mensen die ze niet kent. Bamse dan? Ons oudje die al zoveel kinderen van de angst van honden afgeholpen heeft? Maar Bamse is moe na de strandwandeling van vanmiddag en zal niet veel meer doen dan languit op de vloer liggen. De keuze valt op Brumma en haar dochter Binne. Tenslotte gaan zij ook altijd mee naar het verpleeghuis, waar ze gewend zijn dat ze aangehaald worden door mensen die vaak wat anders reageren. Ze zijn veel gewend, altijd vrolijk en stabiel en dat is belangrijk nu.
Brumma en Binne staan al bij de voordeur. Klaar voor de aaitherapie. Ik hoop maar dat de zwemmer nog gered kan worden. Ik nestel me op de bank met Bamse. Even kriebelen, even vertellen dat ik trots ben op haar klein- en achterkleinkind. Reddingshonden, dat zijn ze!
Vies?
Het valt mij op dat hoe langer je honden hebt, hoe meer je je grenzen gaat verleggen wat betreft de mening over wat vies is en wat niet. Voor u gaat denken dat het bij ons echt een huishouden van Jan Steen is, dat is het niet. Ik stofzuig elke dag, omdat ik dat gewoon nodig vind met vijf honden, een loslopend konijn en 2 parkieten in huis en uiteraard steken de vervuilers geen poot uit zoals u kan zien. Dweilen gebeurt ook zeer regelmatig en de honden worden ook nog schoongemaakt voor ze in huis komen. Ik geef toe, mijn koelkast mag wat vaker schoongemaakt worden en de ramen wat regelmatiger gelapt, maar dat heeft niets met mijn honden te maken.
Volgens mij zijn er maar weinig hondenliefhebbers die er vies van zijn als ze een grote lik van hun hond krijgen. Integendeel, je bent vereerd dat je hond je schijnbaar zo aanbidt dat je uitverkoren bent een hondenzoen te krijgen. Tot zover verschillen wij denk ik niet zoveel van andere hondeneigenaren. Dan gaan we nog een stapje verder, onze honden doen graag de voorwas. De schaaltjes van de toetjes worden zo schoongemaakt dat ze als je ze bekijkt zo de kast weer in kunnen (doen we niet). Onze honden hebben ook geleerd van een vorkje of lepeltje te eten. Maar er zullen ook zeker hondenmensen zijn die dit herkennen. Tot zover gaat het nog, maar mocht u dit al erg vinden, lees dan maar niet verder.
Een paar jaar geleden waren wij op bezoek bij een samojedenfokker. Ook bij haar is het keurig in huis, ondanks de vele witte haarballen die er rondlopen. Tussen de middag zaten we in de tuin met een bord heerlijke soep en broodjes. Achteloos trek ik een haar uit één van de broodjes, waarop er gelijk gegrapt wordt dat dat toch bijna onmogelijk is .Waar moet zo'n haar toch vandaan komen? (Op dat moment liepen er 10 samojeden in de tuin rond.) Er werd nog wel even navraag gedaan of het wel een hondenhaar was. Toen ik dat bevestigde werd er opgelucht adem gehaald. Gelukkig maar….een hondenhaar geeft niks. Een mensenhaar in je eten, DAT is pas smerig!
Een paar weken daarna zaten we op een zondag thuis aan de lunch. Lekkere broodjes uit de oven en soep. De honden krijgen hun eten altijd vlak voor wij aan tafel gaan. Galynn is nogal een schrokker. In de loop der tijd is het beter geworden, maar toen we haar net hadden was het helemaal verschrikkelijk. Dat hondje at altijd in een paar seconden haar bak leeg, ging naast de tafel zitten en liet dan toch een boer! De eerste keer wisten we niet wat we hoorden. We dachten minstens dat er een volwassen kerel onder de tafel moest zitten.
Maar zoals gezegd, ze heeft haar leven gebeterd, schrokt niet meer zo erg en boert daardoor ook een stuk minder. Maar die zondag had ze blijkbaar toch iets te snel gegeten. Terwijl wij net de lepel in de soep hadden gestoken, kroop Galynn onder de tafel en boerde niet alleen, maar legde daar ook haar complete maaginhoud neer.
Ik liep al naar de keuken voor een stuk keukenrol, maar mijn man hield me tegen. "Ach, ze ruimt het zelf wel op joh…Dat hondje wil gewoon ook wel 's een keertje warm eten…." Terwijl hij lekker zijn soep zat te eten, keek hij toe hoe Galynn voor de tweede keer haar brokken op at en concludeerde hij onderwijl nog even dat ze voor het eten ook een stukje kaas gehad had. En jawel, het kan ook te gek worden bij mij. Gewoon door eten terwijl je toekijkt hoe je hond haar maaginhoud opeet…daarmee is de grens bij mij wel bereikt. Bij mijn man lag de grens blijkbaar nog iets verder: "D'as toch niet vies? Er zitten immers geen mensenharen in?"
Ach, grenzen zijn er om verlegd te worden zullen we maar denken.
Wat vinden jullie vies? Reageer op het forum in het gelijknamige topic!
Deel deze pagina